I did it! Met een uitroepteken! In april schreef ik een stukje over hardlopen. Ik schreef toen dat ik met een vriendin een 8 kilometer wedstrijd zou gaan lopen.
In de zomer was mijn motivatie even helemaal weg. Door de vakantie was het trainritme weg, de vriendin was geblesseerd en kon niet meedoen met de wedstrijd, het was warm... Toch las ik op vakantie het boekje "running like a girl". En ik besloot: ik schrijf me in voor de wedstrijd en ik ga hem gewoon lopen. Klein detail, ik liep op dat moment nog geen 5 km aan één stuk.
Ik had nog 6 weken om trainen en heb dat zo serieus mogelijk aangepakt. Ik volgde trouw mijn schema en liep 3 keer per week.
Gisteren was het dan zover. Met niet al teveel zelfvertrouwen ging ik naar de wedstrijd. Zonder vriendin maar met een vriend die veel wedstrijden loopt. Gelukkig, want ik was behoorlijk onder de indruk van alle mensen en het kabaal.
We hebben samen wat warm gelopen tot hij naar de wedstrijdlopers moest en ik mij bij de langzamere lopers aansloot.
De eerste 4 km gingen goed, ik herkende veel mensen in het publiek en had er lol in. Daarna kreeg ik het zwaar. Net voorbij het 4 km punt stond een waterpost en ik besloot wat te gaan drinken, dat had ik beter niet kunnen doen, want het koude water viel als een baksteen in mijn maag.
De tweede helft ging minder goed, ik had moeite m'n ritme te vinden en had het erg warm. Maar toch blijf je lopen, stoppen is geen optie met alle lopers om je heen en al het publiek langs de weg. En toen... draaiden we het park in en liepen we op de finish af. Mijn eerste wedstrijd zat erop.
Vooraf hoopte ik de hele 8 kilometer te rennen en onder de 50 min te lopen. Mijn eindtijd was 50 min 50 en ik heb toch zo'n 100 meter gewandeld. Doel net niet gehaald dus. In november een herkansing.
